Mirijevo spada u starija sela u okolini Beograda. Postoje podaci da je to prvo bilo nemačko selo. U periodu 1718-1739. godine, ako je postojalo bilo je isključivo naseljeno Nemcima. Posle Drugog srpskog ustanka, Turci zemljoradnici imali su neke svoje parcele i u Mirijevu.
Početkom 20. veka za Mirijevo je moglo da se kaže da je selo u zaleđu Mirijevskog potoka, smešteno na blagim stranama njegove doline. Gornja mala smeštena je na levoj, a Gornja na desnoj strani potoka.
U selu se tada pila bunarska voda, a skoro svaka kuća je imala bunar u dvorištu. Iako su bunari bili plitki, voda im je bila dobra. U to vreme su postojala i dve česme, koje nikada nisu presušivale. Sa njih su stanovnici uzimali vodu za piće i na njima su prali rublje. Oko sela je bilo izvora koji su bili udeljeni od četvrt do pola sata hoda. Ti izvori su se zvali: Vodice, Troglav, Čubura i dr. Izvor Vodice meštani su smatrali lekovitim i na njega su dolazili i stanovnici iz okoline. Selo Mirijevo bilo je zaklonjeno, pa je u njemu bilo toplije nego u okolnim selima. Oko sela je bila zemlja za obrađivanje. Njive su bile rodne i na njima je najbolje uspevala pšenica, ali i kukuruz. Stanovnici sela nisu imali šume i u tome je bila potpuna oskudica u selu. Zbog toga su drva za ogrev nabavljali kupovinom u Vrčinu i u okolnim selima. Crkva je imala malo svoje šume na mestu Zagradama.
Selo je bilo više zbijenog tipa podeljeno u dve male, Gornju i Donju, koje je razdvajao Mirijevski potok. Kuće su bile tako poređane da su oformljavale dve glavne ulice, koje su se, skoro pod pravim uglom, sekle u sredini sela. Najveće rastojanja između kuća bilo je oko 100 metara, a u selu je bilo 140 kuća.
Što se tiče imena ovog sela, postoji predanje da je ono nastalo po nekom miru koji je bio zaključen u doba kada su Srbijom vladali Turci. U ataru sela su postojale dva selišta. Jedno je početkom 20. veka bilo više sela na mestu gde je kasnije bilo seosko groblje i na njemu nisu ostali nikakvi tragovi starog naselja. Drugo je bilo dalje od sela na mestu pod imenom Smrdan, gde su ostali tragovi starog sela, a za koje su seljaci govorili da je mađarsko. Tu je postojala i razvalina crkve, a više sela, sa zapadne strane preko brda Lešje, vodio je stari Carigradski drum.
Po svemu sudeći, izgleda da ovo selo nije bilo starije od 18. veka, jer je poznato da je bilo naseljeno Nemcima. Najstariji doseljenici u ovo selo bili su Jokići, Vasilijevići i Ristići. Ne zna se odakle su došli, ali se zna da su u selu bili još od Karađorđevih vremena. Od ostalih starinačkih porodica tu su Đurđići, Markovići (iz Stare Srbije), Radosavljevići (sa Kosova), Čolići (iz Boke), Aksentijevići (iz Vršca), Dimići (od Bitolja). Crkva i selo slavili su Svetog Iliju.
Na periferiji nekadašnjeg sela Mirijeva, u dolini Mirijevskog potoka, postoji romska enklava, Orlovsko naselje. Krajem devedesetih godina 20. veka to je bilo jedno od 28 romskih naselja na teritoriji Beograda. Naselje je nastalo u prvoj polovini 19. veka i vremenom je napredovalo sve do Nemačke okupacije 1941. god. kada je došlo do pokolja svih muškaraca kao znak odmazde za ubijene Nemačke vojnike (100 za jednoga). Od tada je usledila stagnacija razvoja naselja koje je krajem devedesetih godina 20. veka imalo oko 750 žitelja (165 porodica), koji su živeli u jako lošim uslovima. Kao zanimljivost se može navesti da u naselju postoji spomenik Boginje Bibije Zare.
