U vreme o kome govorim u ovoj knjizi, ceo Cvetkov kraj bio je poznat po ciglanama i razvijenoj ciglarskoj industriji. Ciglana je bilo mnogo i zauzimale su velika prostranstva. Manje su opsluživale okolinu, a velike su snabdevale graðevinare iz celog grada pa i iz delova uže Srbije.
Sa urbanizacijom periferije kod Cvetka, ciglane su se postepeno gasile i ustupale mesto stambenim četvrtima. Već negde početkom tridesetih godina prestale su sa radom ciglane NEIMAR i SLOGA. Napoznatije i najveće bile su ciglana BRAĆA JAĆIMOVIĆ, BRUNCLIKOVA ciglana i ciglana MILIŠIĆ.
Propisi Ministarstva graðevina Kraljevine Jugoslavie normirali su tvrdoću i veličinu cigle. Kontrola je bila rigorozna i nije se dopuštalo nikakvo odstupanje, bilo u kvalitetu bilo u dimenzijama cigle.
Materijal za izradu cigle dobijao se od gline koja se mešala sa vodom, a izraðivali su je posebno obučeni majstori. U polužitkom stanju masa je izlivana u drvene kalupe u kojima je morala da se suši nekoliko dana na otvorenom prostoru. Tek potom je išla u peći gde se pekla na visokoj temperaturi. Mešanju gline i kalupljenju prethodio je dovoz potrebne zemlje. Iskop zemlje se u to vreme, naravno, radio ručno, a dovoz se vršio u dvokolicama koje je vukao konj. Te dvokolice su se zvale korde, a karakteristali su ih točkovi nesrazmerno veliki u odnosu na sama kola.
Peći za pečenje cigle ili ringlovi bili su dugački, široki i veoma prostrani. Unutar ringlova pružali su se hodnici poput lavirinta. Pristojne širine i visoki preko tri metra, oni su vodili kroz nizove niša u koje se slagala prosušena cigla. Na jednom kraju ringlova nalazio se zidani odžak visok nekoliko metara i ložionica koja je zagrevala ceo prostor, u kome temperatura nije smela da bude niža od 1000 stepeni Celziusa. Nedopečena cigla nije se mogla koristiti u građevinarstvu. Prodavala se kao otpad i služila za građu pomoćnih prostorija u malim domainstvima.
Izvor: „Beogradska periferija kod Cvetkove kafane“ Milan Mića Stamenković
